Prjónaleti eða algjör leti ... hvað er málið???

Það er einhver leti búin að hrjá mig síðustu dagana. Kannski er það ekki beint leti heldur þreyta eftir að byrja að vinna aftur eftir gott sumarfrí. Undanfarna daga hef ég varla gripið prjónana yfir sjónvarpinu heldur hálf dormað og ekki hef ég heldur nennt að setja inn pistil hér. Það eina sem ég gríp í í höndunum þessa dagana eru litlar dúllur sem ég hekla í frímínútum í vinnunni. Ég er reyndar nokkuð spennt að sjá hver útkoman verður en garnið sem ég nota, keypti ég á handverkshátíðinni á Hrafnagili nú í ágúst en það er jurtalitað. Ég keypti fjórar 25 gramma hespur og ætla að sjá hvað það dugar og hekla saman úr hvítu eða gráu einbandi. Enginn hætta á öðru en ég setji inn mynd að því loknu.
Og aftur að prjónaletinni. Það er nefnilega ekki oft sem ég legg frá mér óklárað prjónles en það hef ég einmitt gert núna. Þannig er að ég er að prjóna heilgalla handa lítilli frænku og finnst svolítið dularfullt hvað hann er mjór. Ég er búin að skoða gallann aftur og aftur og sýnist á öllu að skynsamlegast sé að rekja hann upp og prjóna stærri (og þar af leiðandi víðari) en hafa lengdirnar þær sömu. Og á meðan ég hugsa um gallann og upprakningu gerist ekkert ... og til að kóróna allt, þá er ég í raun búin að prjóna gallann og meira að segja lykkja hettuna saman. Svona er þetta með meyjuna sem vill hafa allt vel gert og vandað sem hún lætur frá sér, og ég veit sem er, að ég verð ekki ánægð með gallann svona og litla frænka getur varla notað hann svona heldur.
Kannski þetta skemmtilega lag komi manni í gírinn ...  https://www.youtube.com/watch?v=mLI3SaKkMkM

Ferðahelgi ársins hjá fjölskyldunni.

Litla fjölskyldan í Foldunum lagði land undir fót á föstudaginn og brunaði á litla (Ya)-risanum norður í land. Við tókum stefnuna á Blönduós og gistum þá um nóttina á Gistiheimilinu Tilraun sem staðsett er í gamla hlutanum á Blönduósi, áður en maður fer yfir brúna. Húsið minnir mig að sé byggt 1903 og er allt nýuppgert og endurnýjað á vandaðan hátt. Gott herbergi með góðum rúmum, sameiginlegt baðherbergi og aðgangur að eldhúsi og setustofu var einnig yndislegt að hafa og áttum við góða nótt þar. Á laugardaginn tókum við daginn snemma borðuðum góðan morgunmat áður en við lögðum af stað áfram. Við keyrðum til Dalvíkur og tókum þátt í fiskideginum mikla í ágætisveðri. Mikið og margt að spjalla og gaman að fylgjast með dagskrá af sviði. Mér fannst virkilega frábært og gaman að sjá hvað íslendingar eru duglegir að nota íslenska lopann og hvað margir gestir á fiskideginum klæddust lopapeysum í mikilli fjölbreytni. Þetta sýnir okkur enn og aftur hvað íslenska ullin er góð, hlý og hvað margt duglegt prjónafólk er til á landinu.
Á laugardaginn gistum við á Gistiheimilinu Súlum á Akureyri. Við fengum fjölskylduherbergi á stúdentaíbúðum við Klettagötu (eða Klettabrún) og var sama fyrirkomulagið þar, sameiginlegt baðherbergi ásamt eldhúsi og setustofu. Ekki eins nýtt eða fínt og á Blönduósi en dýrara, það fór líka ágætlega um okkur þar innan um hina útlendingana. Sunnudagurinn var einnig tekinn snemma og vorum við mæðgur mættar rétt eftir opnum á Handverkshátíðina á Hrafnagili. Eiginmaðurinn fór hins vegar á flugsafnið á Akureyri á meðan - misjöfn eru áhugamál fjölskyldumeðlima en þannig var auðvelt að gera öllum til hæfis. Það eru nokkur ár síðan ég hef farið á handverkshátíðina en maður minn hvað var gaman og ég hefði viljað eyða þar miklu, miklu lengri tíma. Íslenskt handverk sem þar var til sýnis og sölu var á heimsmælikvarða, fjölbreytt, vandað og fallegt. Við mæðgurnar skoðuðum okkur um og reyndar heillaði matartjaldið dótturina mest og hefði, ef hún hefði ráðið, verið þar allan daginn. Harðfiskur, rófur, hangikjöt og grafið, ostar og sultur og mín stóð á beit. Saman nutum við okkur svo við að skoða alls kyns handavinnu.
Á sýningunni nældi ég mér í áskrift af Húsfreyjunni, fékk tvö nýjustu blöðin og þrjú eldri. Ég hef stundum laumast í þau á bókasafninu en talið þau frekar fyrir svona "eldri konur" ... kannski ég teljist bara til þeirra orðið og þurfi ekkert að fara í felur með þetta. Húsfreyjan er fjölbreytt blað með viðtölum við konur í frumkvöðlastörfum, matargerð og hvers kyns handavinnu. Við stöldruðum lengi við bása Heimilisiðnaðarfélagsins og einnig Annríkis en dótturina langar mikið í íslenska þjóðbúninginn, athugum það þegar hún hefur náð meiri hæð og þroska, þá getum við e.t.v. farið á námskeið saman. Básarnir með jurtalitaða bandinu voru einnig sérlega spennandi og auðvitað fékk pyngjan aðeins að finna fyrir því, erfitt að halda aftur af sér í svona gersemum. Dásamleg sýning og á ég örugglega eftir að heimsækja hana aftur og þá að eyða enn meiri tíma.
Áður en litla fjölskyldan brunaði af stað aftur til borgarinnar, kíktum við í Jólahúsið í Hrafnagili. Það er fastur liður að heimsækja það þegar maður er staddur á norðurlandinu. Þar hefur heldur betur verið bætt við húsakosti og verslunarrými gert enn hærra undir höfði. Ég verð þó að segja eins og er að verðlagið í Jólahúsinu finnst mér ansi hátt og þótt úrvalið sé mikið er samt ótrúlega lítið þar af íslensku handverki. Eins og ég sagði hér fyrr, eigum við íslendingar handverksfólk á heimsmælikvarða og finndist mér gaman að sjá meira af því þarna.
Góð helgi að baki og svo tekur alvaran við ...

Og enn af afgangaprjóni ...

Þar sem mikið er prjónað verður oft líka mikið um afganga. Kannski leynist líka einhver garnfíkn í manni, alla vega er alltaf mjög freistandi að þukla og kaupa fallega liti af mjúku garni sem kallar á að prjónuð sé einhver flík. Það gerist svo ekki alltaf og því vilja hnyklafjöllin verða há. Ég ætla svo sem ekkert að setja það hér hvað ég á af garni og afgöngum, en það er í það minnsta nóg til.
Um daginn bað granna mín mig að prjóna fyrir sig vagnsokka á soninn sem er innan við ársgamall. Ég tók fram hálfar dokkur og misstóra hnykla af léttlopa, suma svo litla að einhverjir hefðu bara hent þeim. Ég er hins vegar alin upp við nýtni og hef tekið hnykla og dokkur og vafið upp í tvo jafna hluta, því það er jú skemmtilegra að hafa sokkana nokkuð líka.

Þetta eru fyrstu sex pörin af vagnsokkum, með víðu stroffi, litríkir og hlýjir. Fleiri sokkapör eru í vinnslu enda margar litlar táslur í kringum mig sem eflaust vantar eitthvað hlýtt fyrir veturinn.

Fyrir stuttu prjónaði ég peysu á litlu Kristínu Erlu (frænku eiginmannsins). Uppskriftin var úr litlum bæklingu frá Hjertegarn og tókst glimrandi vel. Reyndar skildi ég ekki alveg einhverja prjónaaðferð sem nota átti í nokkrum umferðum en breytti þeim bara í garðaprjón og tókst það bara vel. Peysan var úr rjómalitu Merino Blend úr Rúmfatalagernum sem er mjög gott garn í ungbarnaflík og ekki skemmir að að er vélþvægt garn. Mér fannst peysan hálf litlaus þegar hún var tilbúin og saumaði ég því blóm í berustykkið og það lífgaði hana nokkuð eins og sjá má:

Skokkurinn var prjónaður eftir uppskrift úr sama blaði en úr Vital frá Hjertegarn.
Þar sem peysan heppnaðist svo vel, ákvað ég að "skutla" í eina handa Brimari Nóa (frænda eiginmannsins) þar sem þetta væri fljótprjónuð og falleg peysa. Í hana notaði ég drapplitað Sportsgarn frá Europris/BYKO og tókst hún líka vel. Til að "poppa" hana aðeins upp, notaði ég mislitar trétölur frá frænkum mínum í Freistingarsjoppunni á Selfossi og saumaði lítinn bíl í aðra hliðina. Það kom vel út og passa vonandi litla manninum vel.

Enn og aftur tók ég upp prjónana og prjónaði nú þriðju peysuna eftir sömu uppskriftinni. Sú peysa var úr rauðu Sportsgarni frá Europris/BYKO handa Móeyju litlu frænku minni. Í þetta skiptið ákvað ég að leyfa rauða litnum að njóta sín en saumaði fallegar Maríuhænu-tölur á peysuna.

Það sem mér finnst svo frábært við prjónaskapinn er að þó þú notir sömu uppskriftina aftur og aftur en breytir bara aðeins út frá s.s. með lit, tölum, ísaum eða öðru, þá verður afraksturinn svo misjafn. Peysurnar finnst mér hver annarri fallegri og þær eru í raun mjög ólíkar þrátt fyrir að vera allar eins. Sama gildir um vagnsokkana hér að ofan, mismunandi litir, munstur eða rendur breyta hverju pari og um að gera að leyfa hugmyndafluginu að ráða, já eða bara því sem kemur upp úr körfunni. Svona prjónar maður "af fingrum fram".